Of je worst lust! Of iets anders…

Ons moment aan tafel, en laat ik specifieker zijn, tijdens het avondeten is niet altijd even gezellig. Sinds mijn kinderen van de navelstreng zijn verwijderd hebben ze al een behoorlijk eigen willetje wat eten betreft. Of beter gezegd, wat niet eten betreft.

Want daar zijn ze een kei in, in niet eten. Ik startte behoorlijk open minded bij Nore met borstvoeding. Kon weinig aan verkeerd gaan dacht ik zo. Wel een lastig dingetje was dat de 2 dames op de bovenverdieping weigerden om überhaupt maar iets van voeding aan te maken. Maar wat niet was kon nog komen, dacht ik, dus legde ik haar aan, voedde ik bij met een spuitje en deed vooral naar mijn omgeving alsof alles van een leien dakje ging terwijl ik ondertussen vacuüm gezogen werd.

Dat viel tegen. Zelfs tijdens mijn open sollicitatie voor de Campina, door soms ruim een uur aan het kolfapparaat te hangen kwam er niets op gang. Na 6 weken was de koek/melk op en ging ik over op volledige flesvoeding. Was mevrouw het ook niet per direct mee eens trouwens.

Bij Sef besloot ik dus het borstvoedingsverhaal te parkeren en voor kunstvoeding te kiezen. Sef dronk als een dijker! Maar Sef werd 2 jaar en na de taart op zijn verjaardag beloofde hij zichzelf plechtig nooit meer iets te eten wat groen en gezond was. Tenminste zo stel ik me dat dan voor.

Overdag eten mijn kinderen prima. Vooral Nore, van 5. Natuurlijk heeft ze vrij specifieke wensen want pitjes en zaden horen niet op brood, maar geef je aan de vogels en hele minuscule stukjes paprika door je eten is natuurlijk ook een vreselijk iets. Maar over het algemeen eet ze goed. Ook Sef eet keurig zijn boterhammetjes. Daarentegen eet hij ’s avonds droge rijst, losse spaghetti of appelmoes. In het weekend maak je hem blij met patatjes en mayonaise. Of mayonaise en patat, dat is nog beter. Fruit kent hij alleen van die schaal die prominent in de keuken staat te branden en bij het woord groente gaat hij instant kokhalzen.

Natuurlijk, het is een fase. Tenslotte kwam het bij Nore ook goed maar voor de gein zou je eens langs moeten komen rond etenstijd bij ons. Staat er 9 van de 10 keer een peuter door de brievenbus te huilen. Want als je niet gezellig aan tafel kunt zitten heb ik je liever in de gang. Ja, zo’n moeder ben ik. Ik geniet namelijk wel van mijn eten (zou ik eens wat minder moeten doen) en vind het bijzonder nadelig werken voor mijn gemoedstoestand -keurig verwoord, Anne- als ik na een dag werken heb gekookt en mijn kinderen kijken alsof ik op hun bord heb zitten kakken.

Zo af en toe krijg ik het voor elkaar om ze groenten te laten eten door ze andere namen te geven. Zo eten wij met regelmaat babybloemkool(broccoli), oranje kaboutermutsjes (wortels) en zeekip (vis). Ik verstop groenten in smoothies, in plaats van een volkoren wrap gebruik ik bietenwraps en de bloemkoolbodems zijn niet aan te slepen. Kun je ook je wederhelft van 31 mee voor de gek houden trouwens.

Al met al maak ik me er niet zo druk meer om en je moet maar zo denken.. als je rond half 6 eet, liggen ze 2 uur later op bed. Altijd een geruststellende gedachte.

Tot de volgende!

Liefs, Anne-Marije