Slaap kindje..grapje!

Er was eens een twintiger die zichzelf eeuwig zwoer nooit haar kind bij haar in bed te laten slapen.

Inmiddels is deze twintiger een dertiger geworden en overdacht ik deze zelf gestelde regel nog eens even. Nog steeds sta ik volledig achter de mondelinge woorden dat ik mijn kind niet bij mij in bed zou laten slapen maar gevoelsmatig geef ik toch wat sneller toe.

Mijn kleuter is 5 jaar. En al 5 jaar lang hebben we nachtelijke issues.

Nore was een energieke baby. De nachten waren even energiek maar goed, dat hoort erbij. Na een jaar tobben snakte ik ernaar om gewoon weer eens 4 uur achter elkaar te kunnen slapen. Nore kwam rustig een keer of 5 en liet ons tussendoor dan weer een half uurtje slapen. Niet de meest ideale situatie als je de volgende dag weer fris op je werk moet verschijnen.

Alles trokken we uit de kast om een betere nachtrust te krijgen.

Van slaapzak tot Puckababy. Andere voeding, rust, reinheid en regelmaat, laten huilen, rolluiken aangeschaft om haar kamer donkerder te maken, Sam het schaap kwam voorbij, een slaaptunnel, slaapcoach. Het hielp niet. Soms leek het even goed te gaan en sliepen we weer 3 dagen, maar de dagen erna had ik steevast plafonddienst. Het enige dat hielp was bij ons in bed. In plaats van als een lyrische moeke op de overloop te gaan zitten janken of schreeuwen besloot ik kindlief tussen ons in te leggen. Onder voorwaarde dat haar vingers uit mijn neus bleven en de deken over me heen, viel ze in slaap. Maar ja, naast papa en mama zijn we ook gewoon man en vrouw en bij gymnastieksessies heb ik er liever geen kind bij.

Uiteindelijk, na 5 jaar, is de oplossing een matrasje onder ons bed. Nore slaapt goed in dus vaak begint het ergens midden in de nacht. Ik schuif het matrasje onder mijn bed vandaan en daar slaapt ze dan verder.

Sindsdien is er een hoop veranderd. Door de –letterlijk- rust die ik nu zelf krijg merk ik dat dit ook invloed op haar heeft. Ze slaapt minder vaak bij ons en meer in haar eigen bed. Wat een verademing.

Natuurlijk kreeg ik de moeders op mijn dak die het beter wisten. Want ik verpestte mijn kind hiermee. Dat alleen moeders dit zeggen die rustig 6 uur achter elkaar kunnen slapen vergeten we dan even voor het gemak. Ik heb wel eens aan iemand voorgesteld die het beter wist om mijn kind een weekje in huis te nemen. Als ze terugkwam en beter sliep zou ik er persoonlijk voor zorgen dat ze een Koninklijke onderscheiding zou krijgen. Niet gebeurd, dat snap je.

Onze nachten gaan beter en heel soms voel ik een warm peuterlijfje tegen me aan, word er een vinger in mijn neus gestopt en fluistert ze: ‘Mam, ik hou zoveel van je’.

Het is een fase. Weliswaar een heel lange, maar het is een fase.

Tot de volgende,

liefs, Anne-Marije