Carrièretijger vs momlife
Laat ik beginnen met benoemen dat het fantastisch is dat we in een land wonen met bijzonder veel ontwikkelingsmogelijkheden. Op het gebied van werk, je persoonlijke situatie, het moederschap. We ontwikkelen ons bewust en onbewust suf.
En waar de een het heerlijk vindt om de hele dag met haar kinderen in de weer te zijn vindt de ander het heerlijk om de rust te vinden op het werk. In die laatste categorie val ik. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind mijn kinderen leuk, heel leuk zelfs. Maar ik ben echt een leukere moeder als ik werk. Ik werk op een dagbestedinglocatie voor mensen met een beperking. Gemiddeld 24 uur per week en ik vind het heerlijk. Met liefde zou ik er zelfs nog een dag bij willen werken maar, de opvang is niet gratis en ik vind het niet fair tegenover mijn kinderen als ze nog een dag weg gebracht worden omdat ik zo nodig wil werken.
Anderzijds zit er ook een stemmetje in mijn hoofd die het niet eerlijk vindt dat de man des huizes wel een fulltime job heeft. In mijn ideale plaatje werkt hij een dag minder en ik een dag meer. Maar ja, mannenbaan hè, die kunnen (of is het willen) geen dag minder werken want ja. Mannenbaan.
En daarmee leek de kous af. Leek. Want als ik iets wil bijt ik me erin vast en in mijn ideale wereld gaat mijn carrière wel langzaamaan de lift in. Dus moet je praten en discussiëren.
Ik wil mezelf geen rasfeministe noemen, maar ik sta wel op voor gelijke rechten tussen mannen en vrouwen. Waarom is het normaal dat de man een fulltime job heeft en de vrouw met een parttimebaan al gelukkig moet zijn? Ja, mijn man verdient nu meer met zijn baan dan ik. Maar als ik de mogelijkheden heb om de carrièrelift in te duiken worden die rollen omgedraaid. En blijkbaar is ook dat nog steeds een beetje lastig.
Naast mijn werk neem ik het grootste gedeelte van het huishouden voor mijn rekening. Ik doe de weekboodschappen met peuter (hulde Anne!), zeem de ramen, regel de opvang, breng Nore naar zwemles, Sef naar de gym, zorg voor hele gezellige brooddoosjes, doe de meeste was en aan het einde van de dag kook ik. En weet je, dat is prima. Meer dan prima. Want naast chef-kok, zuster, schoonmaakster, chauffeuse en kapster ben ik ook een enorme control freak. Maar dat neemt niet weg dat het ook oké is je hart te volgen wat je ambities betreft.
Ik heb in mijn vrienden en kenniskring tal van mooie vrouwen met allemaal zo hun eigen situaties. Vriendinnen die niet werken en het heerlijk vinden, vriendinnen die fulltime werken waarvan hun man parttime werkt, vriendinnen met een eigen bedrijf en vriendinnen die studeren. Heerlijk en alles is goed als je er zelf maar gelukkig van wordt.
Het zal ongetwijfeld een vervolg krijgen en dat is oké. Ik heb geen haast. Wel dromen en ambities.