De schoolpleinmoeder.

Hilarisch vond ik het. De tv serie ‘De Luizenmoeder’. Van die zwarte humor en lekker aangedikt over hoe je denkt dat het schoolpleinleven zal zijn.

Op een dag werd mijn kind ineens 4 jaar, zat de 1e wenochtend erop en stond er rood omcirkeld in mijn agenda ‘1e schooldag Nore’. Wauw. Dit is echte wel grote mensen-wereld-waardig.

Ik denk dat mijn kind voor half 7 aangekleed en wel voor de televisie haar boterham zat te eten. Voor de televisie ja. #1puntopdeloedermoederteller

Haar tas had ik al 4 keer gecheckt. Zou niet nodig hoeven te zijn want het enige dat er inzat was zo’n smerig roze/wit flauw smakend liga-ik lijk een heel gezond koekje maar dat ben ik niet- en een beker biologische appelsap. Kon je er niet vanaf zien trouwens want het sap zat in een fluoriserende unicorn beker. Zonder rietje natuurlijk want èn geen plastic èn beter voor de spraak van mijn kind. Aldus het consultatiebureau. #dubbelepuntenopdeoermoederradar.

Over de spraak van mijn kind heb ik me overigens nog nooit zorgen gemaakt. Nou ja, dat had ik tot dusver nog nooit gedaan. Nu de minuten aftikten naar het moment dat kleuter-to-be haar juf ging ontmoeten maakte ik me ineens lichtelijk zorgen over haar spraak. Wat ging dat kleine kleutertje allemaal vertellen op school? En nee, niet dat wij van die ouders zijn die heel raar zijn (hoewel, vraag het mijn kind en je hebt vast een ander antwoord) of heel veel vloeken of een hele grote bende thuis maken, maar toch. De 1e indruk is best bepalend. Enfin, half 7 dus en meer dan klaar. Broertjelief moest ook mee grote zus uitzwaaien dus ook hem in de steigers gezet en dit perfecte modelgezin stapte keurig om 8 uur de deur uit, lopend, want zo lekker burgerlijk en gezond, op weg naar de 1e schooldag van kindlief.

Onderweg takelde het modelgezin een beetje af want dochterlief stapte in de hondenkak. ‘Shit mam, ik glee bijna uit over de poep’. Ik voelde een soort vlaag van paniek opkomen en onderdrukte deze door zeer pedagogisch te benoemen dat ‘shit’ niet oké is. Meer dan dat leek me even niet nodig, want ik heb zo’n kind van het soort dat als iets echt niet mag, het fantastisch is om het wel te doen. Daarna peuterde ik met een stokje de kak onder haar schoen vandaan terwijl ik mezelf wat ademhalingsoefeningen toewenste. Bij school aangekomen stapte ik ietwat onwennig met dreumes in de kinderwagen en kleuter aan de hand het schoolplein op. Net op het moment dat ik me veilig waande en een beetje ging wennen aan het relaxte wachten, kwam ze er aan. Als in een soort slow-mo zag ik haar wijde broek wapperen in de wind en haar knot deinde heen en weer. 2 koters met snottebel voorin: de bakfietsmoeder. Ze remde naast me, keek me aan en merkte op: ‘hé, jij bent een nieuwe moeder zeker’. Ik slikte mijn opmerking in dat ik dus inmiddels welgeteld 4 jaar moeder ben en beaamde haar opmerking. ‘Jeetje, wauw. Oh gaaf zeg. Spannend he? Oh en ook wel emotioneel. Ik weet nog goed dat toen mijn eerste…’

De bakfietsmoeder ratelde door over haar 1e schooldag terwijl ik een beetje knikte en lachte. Ein-de-lijk ging de deur open en uit het niets dromden ouders en hun kroost door de ingang naar binnen. Meine Güte, ik ken dit alleen van de uitverkoop bij de Bijenkorf. Gelukkig had ik mijn dreumes in kinderwagen meegenomen, dus kreeg ik een soort van ruimte. (gratis tip, doe er je voordeel mee) Aangekomen bij de klas trok de peuter haar jas uit, smeet hem op de grond en voelde zich dus duidelijk thuis. Eh, nee zo werkt het hier niet meid, oprapen die jas en op je poes hangen. Ja, poes van plaatje poes hè. Mijn kind heeft dus een gele poes. Heb ik ook niet verzonnen. Tas inclusief bio meuk belandde ook achter de poes en we liepen naar de klas. Daar stond de juf in de deuropening en verwelkomde de nieuwe kleuter. De nieuwe kleuter stak keurig haar handje uit, stelde zich voor en ik kon wel janken van trots. Precies op tijd niet gedaan want na haar naam zei kleuterlief: ‘doei mam, je hoeft echt niet mee’.

Kanonnen, ik dacht dat bevallen zeer deed. De juf legde de kleuter uit dat nieuwe mama’s de eerste keer altijd even in de klas afscheid mogen nemen. De kleuter zuchtte. Ik liep naar haar toe, gaf haar een knuffel en vroeg of ze nog een kus had voor me. ‘Ja oké, maar daarna ga je naar huis hè mam?’ fluisterde ze in mijn oor.
Zo’n 1e dag hè.

Tot de volgende!

Liefs, Anne-Marije